Oranje rotsen en verdwenen monumenten

Tekst en foto: Jannie Nijwening

Zaterdag 19 juni 2021

Gisteren hebben we een lange kennismakingsronde gemaakt in de tuin van het hotel.

Er bleken twee mensen in de groep te zitten met een messias-complex. En de wereld is nog steeds een zootje! (Voor wie niet weet wat een messias-complex is: de lijders aan deze aandoening denken dat ze de wereld moeten redden.)

Na de kennismaking, vertelde Jakob over wat er de laatste jaren op Lesbos is gebeurd en hoe CPT betrokken raakte bij de crisis op het eiland. In de zomer van 2014 kwam er een delegatie van CPT naar Lesbos, om te onderzoeken of ze hier iets zouden kunnen betekenen. CPT zoekt altijd contact met de plaatselijke organisaties en gaat alleen naar de plaatsen waar hun inzet wordt gevraagd. Er was contact met Lesbos Solidarity (Lessol), die vlak naar het vliegveld (op een verlaten scoutingkamp) een opvangkamp hadden opgezet en Lessol werd de eerste partner van CPT. 

Tussen mei 2015 en begin 2017 zijn er 800.000 vluchtelingen op Lesbos aangekomen. Het aantal bewoners is 85.000.

En met de vluchtelingen kwamen de vrijwilligers en ontstond de term ‘voluntourism’.

Het waren veelal jonge mensen (zoals India die we ontmoetten op vrijdag bij One happy family) maar ook twintigers en dertigers. Overdag deden ze wat ze konden om vluchtelingen te helpen en ’s avonds feestten ze, om het op die manier te kunnen uithouden.

In juli 2018 waren er talloze kleine en grote organisaties actief; nu is ongeveer nog de helft ervan hier. Achter in haar boek “We zagen een licht” noemt Laura Jansen er een aantal.

Jakob had een lijst met daarop grappige namen als “Dirty girls” (die niets anders deden en doen dan kleren wassen), “Dropp in the ocean”, “No border kitchen”. 

De meeste organisaties doen humanitair werk: gewoon helpen waar ze kunnen (en dat is ook nodig). CPT doet andersoortig werk: ze houdt zich bezig met mensenrechten.

CPT heeft twee partners op Lesbos: HIAS (Hebrew Immigrant Aid Service), linkse Joden uit de VS, en Legal Centre Lesbos.

Wordt vervolgd, we gaan zo op weg.

zondagmorgen 20 juni 2021

Vandaag gaan we met een busje naar het noorden van Lesbos, de plaats waar de meeste vluchtelingen aankwamen of aanspoelden, waar de rotsen oranje kleurden.

Vrijdagavond liepen we langs de zee naar een restaurantje. Een paar minuten lopen.

Onderweg stopten we en vertelde Jakob een verhaal.

Hier verdronk in 2012 een gezin. Dit raakte de mensen op het eiland zo dat ze besloten een gedenkteken te maken met de namen van de ouders en de kindjes. Het gedenkteken werd beschadigd. Het werd hersteld. Vervolgens werd het besmeurd met teer. Het werd schoongemaakt. Het werd weer vernield, grondig dit keer. En nu is er niets meer wat nog herinnert aan deze tragedie. Het plein is opnieuw ingericht…

Jakob las zijn vrije vertaling van 2 Efeziers: 14- 18: “For he himself is our peace, who has made the two enemies one and has destroyed the barrier, the dividing wall of hostility, 15 by setting aside in his flesh the restricting nature of the law. His intention was to create one new, united humanity where there used to be divisions between humans. And this freed up space for peace. 16 His work made it possible to reconcile enemies to God through his execution, by which he put to death their hostility. 17 He came and preached peace to you who were far away and peace to those who were near.”

We waren stil.