Goede doelen, deel van het probleem?
Foto en tekst: Jannie Nijwening
18 juni 2021 Dag twee op Lesbos
Na een uitgebreid ontbijt gaan we op weg om een project te bezoeken en daarna de lunch in een restaurant in Mytilene, waarbij we zullen kennismaken met de werkers van CPT op Lesbos. Vier gingen met de bus, Annelies en Claudia en ik met de taxi, omdat Annelies met haar gipsvoet de bus niet in komt.
Het project dat we bezoeken heet “One happy family”.
Je komt er als je bij het kamp Moria 2, ook Mavrovouni geheten hetgeen betekent: zwarte berg, een klein stukje de heuvel opgaat.
“One happy family” is vijf jaar geleden gestart door Zwitsers in een leegstaand fabriekspand.
Het is een plek waar vluchtelingen als vrijwilligers werken, samen met andere vrijwilligers, zoals de Britse India, die ons samen met een Afghaanse vluchteling, een rondleiding gaf.
Vanuit het fabriekspand is het centrum uitgebreid en het gaat door. Er is een fitnessruimte voor mannen (nu nog gesloten, vanwege corona), een speeltuin, een tuin, klaslokalen, ruimtes voor creatieve activiteiten, een repairshop, een fietsenmaker… Een busje, dat ze op het terrein aantreffen is ingericht als bibliotheek en online kunnen vluchtelingen in het kamp een boek bestellen. Ook is er een onlineshop voor toiletartikelen.
India kwam hier jaren geleden: het was de eerste stop van wat een wereldreis zou worden, maar ze kwam niet verder…
In Moria 2 zitten nu ongeveer 5000 mensen, hoorden we. Vorige week zijn er 1000 verplaatst naar een kamp bij Athene. Of dat veel beter zal zijn?!
Jakob vroeg wat mijn indruk was.
Ik zei: “Als ik het nieuws volg, word ik vaak boos, verdrietig, voel ik me machteloos. Het ontmoeten van deze mensen geeft me hoop.”
Waarop Jakob zei: “Dat is een kant van de medaille. De andere kant is, en dat is de visie van CPT, dat het werk van al die goedbedoelende organisaties het systeem in stand houden en dus deel zijn van het probleem. Dat is echt een dilemma.”
En dat bleek, tijdens de lunch. We ontmoetten de vier jonge werkers: twee Griekse vrouwen, een Turkse en een man uit Engeland (die half Iraans is). Komende week zullen we nog meer horen over hun visie, hun werk, de problemen die ze tegenkomen. Maar iets ervan heb ik vandaag opgevangen: dat de NGO’s eerder een deel zijn van het probleem dan van de oplossing. Ze krijgen overheidsgeld, en geven een beetje hulp, en de vluchtelingen blijven lekker hier, komen niet naar ons. Maar wat dan?! Als je een systeem wilt veranderen (hetgeen moet!) kost het zoveel tijd. Moet je al die tijd dan niets doen? Ik weet het niet en ik moet het allemaal ‘even’ verwerken. Al die initiatieven, waar ik in Nederland van heb gehoord, vind ik hartverwarmend. Maar werkt het allemaal averechts?!