Ten slotte: Een viering zonder vluchtelingen

Laatste verslag op maandag 28 juni 2021

Vandaag vertrekken we. Annelies hoorde gisteren dat ze niet met onze vlucht meekon, vanwege haar ‘gipsbeen’. Ze is vanmorgen in alle vroegte vertrokken met dezelfde vlucht als Claudia. Eerst naar Athene, dan naar Düsseldorf en vandaar met de taxi naar huis. Er moest iemand mee en Sybout was zo vriendelijk om zich aan te bieden. (Woensdag was Annelies voor controle in het ziekenhuis. Alles zat op z’n plaats maar het was teleurstellend: nog geen loopgips maar nog twee weken het been niet belasten. Maar ze heeft het moedig gedragen en wij werden ook steeds handiger wat betreft het nemen van barrières.)

Gistermorgen ging we (de vijf Nederlanders) naar de RK kerk in het centrum van Mytilini. Dankzij Jan de Beer was ik in contact gekomen met pastoor Martin Schneeberger.

Het was een prachtige ervaring. We waren met ongeveer twintig kerkgangers en het was een multi-culturele groep. De viering was tweetalig – Engels en Frans – en veel verschillende mensen waren actief betrokken: deden een lezing of de gebeden. En boven zong het koor.

Na de viering verzamelden we op het pleintje voor de kerk en werd ons gevraagd wat we wilden drinken: water, limonade, koude of warme koffie/cappucino.

Martin, die tot zijn emeritaat/pensionering werkte als ziekenhuispastor in Amsterdam, vertelde dat hij al lang naar Lesbos komt en in de zomer de voorging in de vieringen in deze kerk. Vorig jaar kwam hij in januari, het plan was voor een paar maanden. En toen kwam corona en nu is hij nog hier. En wat de toekomst brengt?

Hij heeft de grote veranderingen meegemaakt na de brand in Moria, vorig jaar september, en de sluiting van Pikpa en Kara Tepe. Voor de brand kwamen veel vluchtelingen naar de kerk, nu mogen ze Navrovouni (Moria 2) niet meer uit en hij mag het kamp niet in. De parochie bestaat uit ongeveer 10 leden.

We spraken met de kerkgangers, o.a. een jongeman uit Italië die hier voor de derde keer was met een RK vredesorganisatie. Toen ik vertelde dat wij hier waren met CPT zei hij: “CPT?” “Do you know it?” “Yes, of course I know it. I was in Palestine with CPT!” Waarom hij ervaringen kon uitwisselen met Han, die ook met CPT in Palestina was. Soms is de wereld klein!

Ik heb hem en Martin (niet de pastor maar een man uit Congo) mijn laatste twee theelepeltjes gegeven en ik ga er een paar opsturen naar pastoor Martin, als ik terug ben in Nederland. Het was een hartverwarmende ervaring.

Daarna zijn we samen gaan lunchen bij Castro, waar we al eerder waren. De eigenaar heeft een tijdlang in Nederland gewoond en spreekt nog een aardig mondje Nederlands.

Han en ik zijn nog even in de stad gebleven en hebben een wandeling gemaakt langs het kasteel. Om 17.00 hebben we de bus genomen naar het hotel en nog een laatste duik in de zee genomen. ’s Avonds voetbal gekeken, daar zullen we het verder maar niet over hebben. En een laatste heerlijke maaltijd op het terras aan de zee.

Straks het laatste ontbijt en dan de tijd om de ervaringen te verwerken...