Op weg naar een wereld zonder tralies

De Griekse regering bejubelt haar management van de migratiecrisis, in het spoor van gruwelijke mensenrechtenschendingen.

Bulldozers verplaatsen grond op de geplande locatie van een nieuw detentiecentrum op het eiland Lesbos.

Lesbos heeft een lange geschiedenis van vluchtelingen, die teruggaat tot ver voor wat wij de 'vluchtelingencrisis van 2015' noemen. Duizenden migranten zijn het eiland overgetrokken. Degene die meer geluk hadden, waren in staat vertrekken. Het aantal dat in de afgelopen jaren op ons eiland is gestrand, is niet gering. Hetzelfde geldt voor de andere Egeïsche eilanden. Laten we onszelf niet voor de gek houden met de gedachte dat de vluchtelingencrisis voorbij is, omdat het aantal bewoners in de detentiecentra is afgenomen in de afgelopen maanden en er zeer weinig nieuwkomers zijn. We moeten ons juist afvragen wat de prijs is van deze afname? Duizenden migranten zijn gestrand op de kust van Turkije, niet in staat om over te steken, terwijl illegale ‘pushbacks’ (terugzendingen) aan de orde van de dag zijn op de wateren van de Egeïsche zee, waarbij mensen verdrinken en het leven verliezen.

Toch is de Griekse regering trots op haar beleid. Ze stelt dat ze in staat is geweest om de vluchtelingencrisis succesvoller te 'beheersen' en dat ze het probleem van de toegenomen migratiestromen naar de Egeïsche eilanden heeft opgelost. De regering verwacht haar doel volledig te bereiken zodra de twee centra voor gesloten detentie op de eilanden Lesbos en Chios worden geopend. Deze detentiecentra worden opgezet in afgelegen gebieden op de eilanden; mensen zullen niet in staat zijn om zich vrij te bewegen, behalve voor specifieke beperkte reden, en ze zullen volledig worden afgesloten van de sociale realiteit. We moeten niet vergeten dat we het hier hebben over mensen die niet uit vrije wil migreren, maar hiertoe gedwongen worden door de omstandigheden in hun eigen land. Wanneer ze Griekenland en Europa bereiken, worden ze onderworpen aan een gewelddadige en tragische behandeling. In plaats van verlichting en een gevoel van veiligheid te vinden, moeten ze elke dag blijven vechten om te overleven. 

Wij bidden voor open grenzen en een leven in vrijheid voor iedereen.