Tweede advent: Het licht van duurzame vrede in Koerdistan
Geschreven door Julie Brown
Het is moeilijk om over vrede te schrijven. Op dit moment wordt het in Koerdistan en de rest van de wereld vooral ervaren als een kortstondig, fotografisch moment. Deze momenten van vrede zie ik terug in de verhalen van onze partners.
Het team in Koerdistan leerde Aklima drie jaar geleden kennen, toen zij ons in haar dorp Dupre het gat in het dak van haar huis liet zien, ontstaan door Turkse bombardementen op haar dorp. Ze vertelde ons over de grote impact die constante dreiging van bombardementen heeft op haar familie en de kinderen in het dorp. Sindsdien sprak het team regelmatig met haar.
Afgelopen zomer sprak ik Aklima weer; ze vertelde over haar ervaring van het afgelopen voorjaar, alleen in de bergen om wilde planten te verzamelen. Haar gezichtsuitdrukking verzachtte, terwijl ze verhaalde dat op dagen waarop de lucht vrij is van Turkse gevechtsvliegtuigen, wanneer zij alleen is met de natuur, ze zich vrij voelt. Deze momenten van vrijheid zijn ook momenten van vrede.
Halverwege november is haar dorp weer gebombardeerd.
Op deze advent, terwijl we een kaars aansteken voor vrede, denk ik aan het licht van Aklima, dat helder schijnt in de bergen van Iraaks Koerdistan. Ik vraag me af hoe veel feller we dat licht kunnen maken als we samenkomen. Wat als er tien van ons zijn, of tienduizend? Zou ons gezamenlijk licht de bergen en valleien doen oplichten? Hoeveel vredeskaarsen zijn er nodig om een gevechtsvliegtuig te verblinden?
Dit is de essentie van het werk en het ervaren van vrede met onze partners in Koerdistan. We werken niet alleen aan het creeëren van meer kortstondige momenten; gezamenlijk werken we aan de creatie en het verspreiden van een licht van duurzame vrede dat de wereld overspoelt en helder schijnt.
—
Julie Brown komt uit de Verenigde Staten van Amerika (Iowa). Ze is fulltime lid van het team in Koerdistan gebaseerd in Suleimaniya (Irak).