Mijn ervaringen van de reis naar Nederland en het gevoel van genegenheid en gemeenschap dat het voor mij creëerde
In september 2024 had ik de kans om Nederland te bezoeken en al deze mensen te ontmoeten die geïnteresseerd zijn en meer willen weten over ons werk in Lesbos. Tijdens deze reis heb ik veel verschillende plaatsen bezocht, die elk hun eigen betekenis hadden. Ik ging naar Steenwijk, Amsterdam, Haarlem en Den Haag. In deze plaatsen ontmoette ik de Doopsgezinde gemeenschappen, bezocht ik verschillende kerken en ook organisaties die op welke manier dan ook migranten steunen en in het algemeen alle onderdrukten, niet alleen in Nederland maar ook elders.
Daar sprak ik over ons werk op Lesbos en de politieke en sociale omstandigheden waarin migranten zich op dit moment bevinden in Griekenland. De aard van ons werk op Lesbos is veranderd de afgelopen jaren, als we het zo mogen zeggen. De ontelbare beelden van boten met kleine kinderen die aankomen, mensen die over de weg lopen naar Moria om hun papieren te halen, ontelbare vrijwilligers en werkers die naar het eiland kwamen om te helpen, en alle ogen die op ons gericht waren, zijn nu in de vergetelheid geraakt. Dat maakt dat er nu ook geen zicht is op de gesloten detentiecentra op de eilanden, het dagelijkse racistische geweld dat de migranten ervaren wanneer ze de grenzen proberen over te steken, en de voortdurende reacties van alle Europese landen - Fort Europa - creëren een vijandige omgeving voor migranten....
De zogenaamde “vluchtelingencrisis” is misschien niet meer zo in de publiciteit, maar de kwestie blijft relevant. Er woeden zoveel oorlogen in het Midden-Oosten, Afrika, Palestina en elders dat mensen gedwongen worden hun huizen te verlaten en te migreren zolang deze oorlogen, die door onze eigen staten worden gesteund, voortduren. Niet alleen in Griekenland maar ook in andere delen van Europa zijn er migranten die proberen op eigen benen te staan en hun leven opnieuw op te bouwen in vaak vijandige en onherbergzame omstandigheden. Dit zou niet mogelijk zijn zonder mensen en gemeenschappen die migranten steunen en een sfeer van gastvrijheid en warmte creëren.
De mensen met wie ik tijdens mijn verblijf in Nederland in contact kwam, stelden me veel vragen. Eén die het meest werd herhaald was: ‘Wat kunnen we hier doen?’. Het antwoord is: Veel dingen! De kracht die we hebben is immens! Spreek over wat er gebeurt, over het onrecht en het geweld waar deze mensen mee te maken hebben. Protesteer tegen het beleid dat wordt aangenomen en uitgevoerd door de landen van de Europese Unie. Spreek met je gemeenschap over de mensen, de verschillen en de liefde. Bied iemand in nood een warme maaltijd aan. Leer de taal aan iemand die deze niet kent en het in zijn dagelijks leven misschien moeilijk heeft.
Laat het hen niet alleen jouw eigen cultuur zien, maar geef ook de ruimte dat zij iets kunnen laten zien en delen wat ze willen. Namelijk hun verhaal, hun reis, hun cultuur.
Voor mij is het heel belangrijk om te erkennen wat we kunnen en niet opgeven. De macht, de onderdrukking en het onrecht mogen groter aanvoelen dan wij en ons van alle kanten overweldigen, maar we mogen nooit ophouden te geloven in vrede, solidariteit en gerechtigheid!