Hun macht
Door Ahmad Abu Monshar
In het land waar de stemmen van mensen door niemand worden gehoord, behoren arrestaties en moorden tot de dagelijkse routine van een soldaat. Om dit ongelijke machtsevenwicht tegen te gaan, gebruiken Palestijnen camera's als wapen van verzet. Door foto's en video's te nemen, doen Palestijnen alles wat ze kunnen om hun kinderen te beschermen tegen de pesterijen van Israëlische soldaten; een strategie om de wereld hun verhaal te laten zien en hun boodschap door te geven.
In mijn ogen is 'goede macht' macht in de handen van mensen die het nodig hebben, die zich verzetten en vechten voor rechten en onze menselijkheid begrijpen. Maar 'slechte macht' is macht die gebruikt wordt tegen mensen, om anderen te onderdrukken en te vernederen, vergelijkbaar met wat Israëlische soldaten Palestijnen aandoen.
Het Stanford Prison Experiment (Stanford Gevangenisexperiment) uit 1971, een onderzoek waarin een gevangenis werd gesimuleerd, laat treffend de snelle en gevaarlijke corruptie van macht zien. Het gedrag van het Israëlische leger weerspiegelt dit experiment met de machtsmiddelen (wapens en regeringssteun) om met Palestijnen te doen wat ze willen. Wij als Palestijnen spelen de rol van de gearresteerde zonder dat we daar een keuze in hebben. In Stanford vond dit experiment onder toezicht van waarnemers en directeuren plaats in een kleine gevangenis, maar wij leven in een openluchtgevangenis, waar soldaten de ruimte en de mogelijkheid hebben om hun macht uit te oefenen tegen Palestijnen.
Hoewel het niet de enige manier is om weerstand te bieden aan de illegale kolonisten en soldaten, kan het effectief zijn om vast te leggen en te filmen wat soldaten doen. Als ik de camera vasthield en de Israëlische soldaten filmde terwijl ze de mensenrechten schonden, hoorde ik leden van de lokale gemeenschap vaak zeggen: "Laat hun horen en zien wat er gebeurt en wat de waarheid is".
Zo zagen CPTers in april 2021 hoe Mona en Mohammed al-Kurd, twee Palestijnse activisten, de situatie in Jeruzalem met de camera's op de telefoon in beeld brachten. Palestijnen herkenden het belang van het filmen van de schendingen en het gebruik van sociale mediaplatforms, zoals Facebook en Instagram, om mensen door hun ogen te laten zien wat er gebeurt, omdat tv-zenders er niet in slagen om neutraal te blijven en het publiek ook de Palestijnse stem te laten horen.
Soms verhinderen soldaten dat we onze camera's gebruiken omdat ze zich geïntimideerd voelen, en soms lachen ze naar de camera en gebaren in hun uniform het V-teken, terwijl ze zwaaien met hun wapens. Toen ik hen zo vaak had zien glimlachen, begon ik me af te vragen wat ze eigenlijk probeerden over te brengen met hun reactie. Zijn ze trots op wat ze doen? Maken ze zich geen zorgen over hoe ze in de media worden afgeschilderd omdat ze onbeperkte macht hebben? Het lijkt erop dat het een reactie is op een voor hen ongemakkelijke situatie. Ze proberen te bewijzen dat het hen niets kan schelen. Maar in feite weerspiegelt hun reactie hun bezorgdheid over de macht van de camera en hoe een foto hun macht kan inperken en hun gedrag kan intomen als ze in de publieke belangstelling komen staan.
Een voorbeeld: op de derde vrijdag van de ramadan 2021 controleerde een aantal soldaten Palestijnen die probeerden de Ibrahim-moskee binnen te gaan. Terwijl CPT het gebied in de gaten hield en foto's en video's nam, zagen we één soldaat naar de camera kijken en zijn hand opsteken in een overwinningsteken. Na een paar seconden kreeg hij door dat dit teken niet stond voor wat hij aan het doen was, dus hij liet zijn hand zakken en liep weg.
Door constante bedreigingen en het ophitsen van Palestijnen proberen de soldaten een reactie uit te lokken, zodat ze het gebruik van meer macht met wapens, controleposten, bommen en vernederingen, kunnen rechtvaardigen en zo hun onbeperkte macht kunnen behouden en de onderdrukking van de Palestijnen kunnen voortzetten. Dat is wat CPTers zien in de reacties van de soldaten: van het uniform dat ze dragen tot de middelen die ze gebruiken - ze houden hun wapens en bommen bij de hand wanneer ze terugkomen bij de controleposten.
Controleposten zijn niet alleen een middel om de bewegingen van de Palestijnen te controleren, maar soldaten gebruiken ze ook als hun basis, hun 'veilige plek' waar ze hun macht weer op kunnen laden en als basis van waaruit ze hun aanvallen beginnen. Daarom vinden de meeste schietpartijen dichtbij de controleposten plaats. Het viel ons al op dat wanneer soldaten de plek die ze bezetten verlaten, ze dat altijd een groep doen en niet als eenlingen. Als ze ver van de controleposten zijn, zijn ze minder machtig.
Palestijnen putten uit een scala van verzetstechnieken, waaronder het filmen van soldaten wanneer ze Palestijnen neerschieten en doden, maar is dat genoeg om de Israëlische bezettingsmacht te ontmoedigen? Natuurlijk niet, maar deze camera's worden wel een gereedschap van 'goede macht' tegen de wapens en bommen van de soldaten.
Israëlische soldaten hielden een dertienjarige jongen aan bij een controlepost. "Ik wachtte meer dan een half uur, maar ze lieten me niet gaan. Ze lieten mijn broer gaan.” Toen een lid van CPT hem vroeg waarom ze dit deden, zei hij: "Ik weet het niet, misschien vervelen ze zich of ze haten me om iets wat ik niet weet." Na een half uur mocht hij van de Israëlische soldaten doorlopen.
Nu ik een jaar lang toezicht heb gehouden in de straten van H2 in Hebron, heb ik geleerd om deze dagelijkse dynamiek van macht en verzet te analyseren. Kort geleden beleefde ik zelf de macht van de camera toen ik een incident documenteerde. Israëlische soldaten hielden de dertienjarige jongen een half uur lang vast, nadat ze zijn broer hadden vrijgelaten. Maar toen ik de camera op hen richtte en foto's begon te nemen van de jongen, lieten de soldaten hem gaan. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik evenveel macht had, al duurde het maar een paar minuten.