Ervaringen van een delegatiedeelnemer naar CPT Koerdistan
Door: Patrycja Wibe
Patrycja nam deel aan een CPT-delegatie naar Koerdistan. Tijdens deze delegatie ontmoetten de deelnemers de partners van het team en leerden ze over hun werkzaamheden. Delegatieleden worden aangemoedigd om na thuiskomst de stem van CPT’s partners in hun eigen omgeving te laten horen en te werken aan relaties die geweld en onderdrukking in de wereld kunnen transformeren
De delegatie in maart 2019 was voor mij een unieke gelegenheid om meer te weten te komen over hoe het leven in deze regio er echt uitziet en om mensen en organisaties te spreken wiens verhalen niet gedeeld worden door de internationale media. Waar ik vandaan kom horen we alleen over Koerdistan wanneer het gaat over de strijd tegen ISIS, of de vraag of het gebied onafhankelijk moet worden, maar er zijn hier zoveel andere factoren die ingrijpen in het dagelijks leven; van vrijwel dagelijkse stroomuitval tot bombardementen van Turkije en Iran. De politieke situatie is complex en niet gemakkelijk aan buitenstaanders uit te leggen. Net als waar ik vandaan kom zijn de mensen soms verdeeld door hun politieke opinie, maar ze willen allemaal vrede, vrijheid en gerechtigheid.
De dorpsbewoners die vanwege de bombardementen huis en haard moesten verlaten, of zelfs familieleden verloren willen allemaal dat deze aanvallen stoppen en dat de Turkse militaire bases in hun land ontmanteld worden. Ze willen van het land kunnen leven en op het land kunnen zijn zonder de angst van militair geweld of te moeten vluchten. Lokale journalisten en activisten willen hun werk kunnen doen zonder de constante dreiging lastiggevallen of gearresteerd te worden.
De mensen die wij spraken voelden zich vaak in de steek gelaten door hun regering. Een dorpsbewoner legde het als volgt uit; “We wonen op een oceaan van olie, maar hebben geen verwarming voor onze huizen.”
We bezochten een Assyrisch Christelijk dorp dat het niet voor elkaar krijgt om noodzakelijke dingen als een fatsoenlijke toegangsweg of irrigatie voor de landbouwgrond gefinancierd te krijgen, simpelweg door gebrek aan politieke connecties.
Ik was zeer onder de indruk van het werk van CPT’s partners, tegen alle verdrukking in. Mensen betalen hier een hoge prijs voor vreedzaam activisme, arrestaties, chantage, lastiggevallen worden en zelfs het land moeten verlaten zijn aan de orde van de dag. Een aantal politieke partijen werkt mee aan de onderdrukking van vrije meningsuiting door activisten en journalisten zoals Sherwan Sherwani en Ghodar Zebari gevangen te zetten onder het mom van staatsveiligheid. Sherwan Sherwani zei hierover: “Ze stellen veiligheid voor de partij gelijk aan staatsveiligheid”.
Lokale autoriteiten proberen ook om onafhankelijke journalisten om te kopen door hen een baan bij de regering of een politieke partij aan te bieden. De journalisten houden echter vast aan hun principes en moreel kompas en gaan door met het blootleggen van mensenrechtenschendingen en corruptie, onder meer door het organiseren van vreedzame demonstraties tegen deze misstanden.
Ik werd erg geraakt door de georganiseerde jeugd in Ranya, die ondanks gebrek aan alles het de moeite waard vinden om te werken aan milieu- en maatschappelijk bewustzijn. Zij organiseerden een gedenkmoment voor een hond die was gestorven door verbranding. De jongere generatie werkt aan een maatschappelijke organisatie die zich, los van politieke partijen, inzet voor de rechten en gelijkheid van iedereen.
Het is onmogelijk om aan Koerdistan te denken zonder de prachtige natuur te noemen, bergen, valleien, rivieren en de vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen. Mijn wens is da meer mensen hier zouden komen om de diverse Koerdische, Yezidische, Assyrische, Arabische inwoners van Koerdistan te leren kennen en hun vreedzame activisme te steunen.
Een journalist zei dat het goed zou kunnen dat hij nog in leven is vanwege de internationale betrokkenheid bij zijn zaak. Ik denk dat internationale solidariteit essentieel is om de mensenrechtenactivisten en lokale organisaties te steunen.