Door hun lens: Hoe zou jij je voelen?
Dit is het vijfde deel van een fotoserie getiteld 'Hoe zou jij je voelen?' in een project met Palestijnse kinderen genaamd 'Door hun lens'. Het project bekijkt het leven door de ogen van vijf Palestijnse kinderen die wonen in een afgeschermd gebied van de oude stad in al-Khalil (Hebron). Door hun lens geeft hen een platform om hun verhalen te vertellen door middel van fotografie, onafhankelijk van de bemoeienissen en vooroordelen van volwassenen.
Ik zat naast het raam; ik zag drie mensen. De eerste leek blij, de tweede zag er verdrietig uit en de derde leek razend. Ik begon na te denken over de mensen om me heen en me hen voor te stellen. Er is een wereld van woede, verdriet, blijheid en trots, een wereld van menselijkheid, samenwerking, menslievendheid en nederigheid. Maar ik heb een wereld van verdriet, blijheid, woede, trots, samenwerking, menselijkheid, familie, vriendschap, eerlijkheid en mode, en heel veel andere kenmerken. In alles zit goed en kwaad, en we moeten allemaal onze goede kenmerken gebruiken. Sadeel
Ik had vroeger een kat die Basbousah heette. Ik hield zoveel van haar, ze was het liefste in mijn leven. Ze had een nestje met vier kittens, twee mannetjes en twee vrouwtjes. Het werd een groot gezin, dus mijn vader besloot ze weg te geven. Ik begon te huilen toen hij ze in een kartonnen doos deed en we naar de akker van mijn broer gingen, waar hij ze achterliet. Dat was de ergste dag van mijn leven. Ik huilde iedere dag en wilde ze terug. Ik werd overmand door dat verdriet en treurde diep. Elke dag vroeg ik mijn ouders om Basbousah terug te halen; ze zeiden dat ze morgen zouden doen - maar morgen kwam nooit. Godzijdank heb ik nu een katertje. Zijn naam is Ashqar, maar ik wil nog steeds Basbousah terug en ik zal haar nooit vergeten. Elham
Toen ik wachtte op de resultaten van mijn middelbare schoolexamens, had ik gemengde gevoelens, en zweefde voor de uitslag tussen angst, verwarring, nieuwsgierigheid en huilen. Het gevoel van angst overheerste: ik was bang voor de reactie van mijn familie. Toen kreeg ik een sms'je; mijn score was 94%. Op dat moment vergat ik alles en doorstroomde me een enorme blijdschap, een gevoel dat ik nooit eerder had gehad en dat ik deelde met mijn familie en verwanten. Ik ben trots op mezelf, op mijn scholing en mijn resultaten. Ik herinner me alles vanaf het moment dat ik begon op school tot vandaag, mijn herinneringen met mijn familie en elk hoge cijfer dat ik haalde. Mijn familie heeft een speciale plek in mijn hart. Er is ook een speciale plek in mijn hart voor educatie, een plek die ik nog steeds vorm geef. Maar de plek van geluk in mijn hart met mijn familie en de vreugde die ik met hen deel, beheersen mijn emoties. Jana