Colombia - Ze vermoorden ons

21/12/20

Een agent werkt een arrestant gewelddadig tegen de grond

We horen de schoten

Colombiaan zijn betekent opgroeien in tegenstrijdigheid We hebben een lange militaristische geschiedenis die is ontstaan onder het idyllische en nogal fantasierijke idee dat we iets verdedigen dat niemand begrijpt, maar dat iedereen kent als ‘het vaderland’. In dit verhaal, zoals in elk goed verhaal, hebben we vrienden en vijanden van ‘het vaderland’. De mensen die de vijanden definiëren zijn ‘toevallig’ rijke en machtige mensen met genoeg geld om vrienden te kopen die die vijand doden.

We leven in een paradox waar de vrienden arme mensen zijn die vechten tegen vijanden die toevallig ook arme mensen zijn, en waar degenen die zowel de vrienden als de vijanden regeren, de rijken en machtigen zijn. Het enige waar ze om geven, is dat het bloed dat uit de armen stroomt hun kleren niet bevuilt.

Een land dat moordt

In onze lange geschiedenis van interne gewapende conflicten hebben we gezien hoe steeds middelmatiger regeringen een beroep doen op het leger en barbaarse praktijken om het gewapende conflict op te lossen. Het is zelfs zo dat ‘moordenaar’ al 60 jaar lang een reguliere baan is in Colombia, dat bescherming synoniem is met moord, en moord synoniem is met heldhaftigheid.

Deze militaristische structuur beschouwd degenen die wapens dragen als helden, maar dit is zo losgekoppeld van de werkelijkheid, dat we het niet uitgelegd krijgen dat iemand die zijn broeders en zusters doodt, een held kan worden zonder te begrijpen waarom hij of zij gedaan heeft. De structuur is net zo arrogant als degenen die haar uitvoeren en promoten; mensen die zo arrogant een gewelddadig zijn ten opzichte van arme, en zo zelfgenoegzaam in het gezelschap van machtige mensen

De brave jongen

In het Huis van Nariño*, waarin hypocrieten op hun kont zitten, kun je president President Ivan Duque Márquez vinden, die tegenwoordig de belangrijkste machtspositie in het land inneemt. Hij heeft met puur geluk deze positie behaald. Hij was het antwoord op wat Uribismo nodig had om de tientallen lijken in hun kast te verbergen. Kandidaat Duque was jong, zonder eigen persoonlijkheid, onbekwaam, een marionet. En ja, hij sprak en loog zo goed dat hij de politieke erfenis van zijn mentor, de voormalige president Alvaro Uribe, prees.

Duque was dat ene puzzelstukje dat Uribismo nodig had om het hart van het volk aan te spreken. En als de honingzoete woorden van kandidaat Duque niet genoeg waren, dan was er nog altijd geld dat degenen die geloofden in een verandering, maar van wie de portemonnee leeg was, zou kunnen overtuigen.

Tegenwoordig is die kandidaat onze president; een president die lijkt te denken dat zijn enige rol is om zoete broodjes te bakken, te zeggen dat alles oké is en dat niets zijn schuld is. Deze president heeft een kabinet dat precies bij hem past. Een groep handlangers die zelden wat zeggen en iets doen, maar wánneer ze iets doen is het tegen de armen en zwakken en vóór de rijken en machtigen.

Dit zal je niet bespaard worden!

Op 8 september 2020 werd de 43-jarige Javier Ordoñez gearresteerd en zo’n 17 keer geëlektrocuteerd met een taser, terwijl hij de agenten smeekte om hem niet meer te slaan en te taseren. Een vriend filmde het hele gebeuren met zijn mobiele telefoon, schreeuwde tegen de politie om te stoppen en vroeg of ze Javier niet konden horen smeken om op te houden.

De politie stopte niet, maar bracht Javier naar een politiebureau in de buurt, waar zij bleven slaan totdat ze hem vermoordden. Er zijn veel onopgeloste vragen over de moord op Javier, vragen die door de autoriteiten moeten worden beantwoord.

Het is aan de autoriteiten om de families recht te doen en om het Colombiaanse volk te garanderen dat de politie, die belast is met de bescherming van ons allemaal, niet doorgaat met het vermoorden van de mensen die zij zouden moeten beschermen.

Het institutionele antwoord op de moord op Javier was zo ondermaats en onvoldoende dat het jongeren, die zich identificeerden met Javier, in woede deed ontsteken. Hun woede was zo groot dat ze de straat op gingen met protestmarsen, gejoel en allerlei vernielingen om de nationale regering en haar instellingen duidelijk te maken dat ze niet zonder gevolgen door kunnen gaan met het vermoorden van mensen.

De lijken in de kast

De verontwaardigde protesten van de burgers van Bogota waren zodanig dat de politie zich ‘verplicht’ voelde om te reageren op de vragen van jongeren over de overheidsstructuur die verantwoordelijk is voor de bescherming van jongeren. Tot de moord op Javier Ordoñez hield dit politieapparaat nog andere lijken in de kast verstopt – lijken van hen die beschermd hadden moeten worden, maar die ze vermoord hadden.

In totaal vielen er tien doden door het gewapende antwoord van de regering op de protesten tegen het politiegeweld. Die nacht maakte de politie misbruik van haar recht om geweld te gebruiken en brak de wet in de confrontatie met de groep demonstranten: ze droegen maskers, keerden hun jassen binnenstebuiten zodat de demonstranten hen niet konden identificeren, sloegen grote aantallen woordvoerders, studenten en ieder ander die hun pad kruiste in elkaar, of ze nu deel uitmaken van de protesten of niet. Die nacht van verontwaardiging heeft ons – het Colombiaanse volk – laten zien dat degenen die ons beschermen degenen zijn die ons doden.

• Jaider Alexander Fonseca, 17

• Julieth Martinez, 18

• Fredy Mahecha, 20

• German Smith Puentes, 25

• Andres Rodríguez , 23

• Angie Vaquero, 19

• Julián Gonzales, 27

• Cristian Andres Hurtado, 31

• Lorwuan Estiben Mendoza, 28

• Jaider Fonseca 17

Dit zijn de mensen die zijn gedood door de Colombiaanse nationale politie, dat grote apparaat dat nu tien extra lijken in haar kast verbergt.

Uncle Sam wast zijn handen in onschuld

In andere landen dan Colombia, is moord een misdaad en niet een beroep waarvoor een concurrerend salaris wordt betaald. De reactie van de regering op de moord op Javier Ordoñez en het politiegeweld tegen demonstranten wordt samengevat in de volgende beelden:

Ik weet niet of deze beelden moeten worden uitgelegd. Het beeld boven is een tweet van de president van Colombia die luidt: “We mogen niet gewelddadig zijn, en hoewel er geweld is gebruikt, moeten we stoppen met geweld.” Het is te vertalen als: Alleen wij mogen gewelddadig zijn.

Op de afbeelding eronder zie je onze president in politie-uniform en dit illustreert dus de realiteit die we allemaal al kennen. Colombia wordt een schaamteloze dictatuur, waarin militarisme, onderdrukking en buitensporig geweld de overhand hebben op de armen die eisen dat de machthebbers stoppen met het paaien van bankiers en zakenlieden, en eerst het bloed van hun handen gaan wassen.

De nationale regering gebruikt allerlei excuses om de verontwaardiging van veel Colombianen over het excessieve gebruik van geweld te ontkrachten. Ze beweert het volgende:

• Alle demonstranten werden ofwel gefinancierd, gemanipuleerd, gedwongen, aangemoedigd, geïnfiltreerd of ontvoerd door illegale gewapende groepen zoals de FARC en ELN guerrillastrijders De moorden die door de politie zijn gepleegd en het gebrek aan rechtvaardigheid en waarheid zijn geen legitieme redenen om protestmarsen te houden.

• Het is niet oké om protestmarsen te gebruiken als excuus voor ‘vandalisme’ – wat de demonstranten deden is niet oké.

Maar is het oké om demonstranten te vermoorden?

• Niemand gaf het bevel. De politie ging op stap om mensen te vermoorden, omdat ze op een dag wakker werden en zin hadden om een moord te plegen, en plotseling de eerste persoon die ze tegenkwamen op straat vermoordden of verkrachtten.

… Werkelijk?

• Het militaire instituut noch de structuur ervan zijn bedoeld om te moorden; er zijn alleen maar slechte appels die een smet werpen op het imago van ons fantastische militaire instellingen. Hoe waagt het Colombiaanse volk het om een structurele herziening van de politie te eisen – dat is niet mogelijk, #DezePetPastOnsAllemaal.

Een instelling zonder herzieningsbeleid is belachelijk

• Er zullen vervolgingen komen, er zijn al ontslagen gevallen, er zijn onderzoeken, dus we moeten allemaal bedaren. Alles is oké. We moeten vertrouwen hebben in onze dictatoriale instellingen gevuld met ‘oude jongens krentenbrood’.

Ze geven ons zoveel vertrouwen

• De demonstranten werden niet vermoord. We moeten geen taal gebruiken die niet tot verzoening leidt.

Ja ja, ze werden niet vermoord door de politie … Nee, de demonstranten renden op de kogels af zodat de kogels hen zouden doden om zo het imago van onze helden te beschadigen.

Niet meer, alsjeblieft, niet meer! Ik krijg geen lucht!

We legitimeren het gebruik van geweld als een vorm van protest niet, maar besluiten ons ook niet aan bij de onderdrukkende stemmen die – onder het mom van kritiek op geweld – de vermoeide en verontwaardigde stemmen van het Colombiaanse volk tot zwijgen willen brengen.

Laat het duidelijk zijn dat wanneer een student schreeuwt, hij schreeuwt vanwege het gebrek aan investeringen in openbare universiteiten en het gebrek aan garanties voor toegang tot onderwijs.

Laat het duidelijk zijn dat wanneer een kleine boer schreeuwt, hij schreeuwt omdat zijn land werd onteigend, land dat nu toebehoort aan grootgrondbezitters.

Laat het duidelijk zijn dat wanneer een vrouw schreeuwt, ze schreeuwt vanwege de toename van geweld tegen vrouwen en vrouwenmoorden, die onzichtbaar worden gemaakt door een patriarchaal en chauvinistisch systeem dat weigert te veranderen.

Laat het duidelijk zijn dat wanneer een arbeider schreeuwt, hij schreeuwt vanwege de wankele arbeidsrechten, het gebrek aan werkgelegenheid, en massale ontslagen.

Laat het duidelijk zijn dat wanneer een leraar schreeuwt, hij schreeuwt over het gebrek aan infrastructuur op scholen, het gebrek aan baan- en gezondheidszorggaranties en de moord op leraren in verschillende regio’s van het land.

Laat het duidelijk zijn dat wanneer een mensenrechtenactivist schreeuwt, hij schreeuwt vanwege de moorden, de bedreigingen en het gebrek aan garanties die de verdedigers van leven vandaag de dag ervaren.

Laat het duidelijk zijn dat wanneer een milieu-activist schreeuwt, hij schreeuwt over het economische model dat de overheid wil opleggen ten koste van de natuur waarvan we allemaal afhankelijk zijn voor ons bestaan.

Laat het duidelijk zijn dat wanneer een inheemse persoon schreeuwt, hij schreeuwt tegen een fascistisch systeem dat hen vermoordt, onzichtbaar maakt en altaren opgericht ter ere van de kolonisatoren van hun heilige grondgebieden.

Laat het duidelijk zijn dat wanneer het Colombiaanse volk een protestmars houdt, dit is omdat er genoeg redenen zijn om te protesteren. Wij van Christian Peacemaker Teams, staan achter maatschappelijke protesten, legitieme protest dat staat te schreeuwen voor de deuren van de machtigen.

NIET MEER! ALSJEBLIEFT, NIET MEER! WE KRIJGEN GEEN LUCHT!

* Presidentieel paleis