Bericht uit Palestina: In Hebron vraagt een salade al veiligheidscoördinatie.

Het directe geweld van de bezetting is duidelijk, maar op welke subtiele manieren sijpelt de apartheid in het Palestijnse leven door?

Door Ameera Al-Rajabi

11 April 2023

De Israëlische bezetting van Palestina wordt gekenmerkt door de oorlogsmisdaden die rechtstreeks door de bezetters worden gepleegd, zoals moord, vernieling, ontheemding en andere schendingen die overduidelijk zijn voor iedereen die Palestina bezoekt of op sociale media het nieuws volgt. Maar toen ik nadacht over ons leven als Palestijnen, realiseerde ik me dat er kleine details in ons dagelijks leven zijn die niet direct aan de bezetting worden toegeschreven, maar toch diepgaande gevolgen voor ons hebben. Deze details kunnen alleen worden gezien of gevoeld door hen die hier wonen en opgroeien met de realiteit van obstakels bij elke simpele dagelijkse taak en elk plan voor de toekomst.

Een duidelijk voorbeeld is dat van een bewoner van de wijk Tel Rumaideh in Al-Khalil/Hebron die een mes wilde kopen om groenten te snijden voor een salade. Tel Rumeidah wordt aan alle kanten door omgeven door controleposten; wanneer inwoners voorwerpen in hun huis willen brengen, waaronder een keukenmes, moeten zij contact opnemen met het districtcoördinatiebureau voor de veiligheidscoördinatie tussen Palestijnse en Israëlische autoriteiten om er zeker van te zijn dat het voorwerp niet illegaal wordt gebruikt. De term ‘illegaal’ verwijst hier naar elke handeling die de Israëlische autoriteiten als een mogelijke bedreiging voor de veiligheid van Israëlische personen beschouwen. Dezelfde handeling kan daarentegen als legaal worden beschouwd wanneer het om Palestijnen gaat.

Een ‘veiligheidscoördinatieprocedure’ kan dagen of zelfs weken duren. Dezelfde procedure is vereist voor elk scherp gereedschap, hoe eenvoudig ook. Hebt u ooit twee keer moeten nadenken over de aankoop van een keukenmes voor thuis?

Een andere realiteit die de impact van de bezetting benadrukt, is de beperking van de bewegingsvrijheid. Binnenkort word ik 24 jaar en tot nu toe heb ik nog niet aan de kust gelopen, de golven nog niet tegen mijn lichaam voelen slaan noch de koele zoute lucht op mijn huid gevoeld. Dit ervaring bestaat alleen in mijn verbeelding en de tv-series waar ik naar kijk. Is het niet een gevolg van de bezetting als ik op Instagram de vraag krijg of ik de voorkeur geef aan de zee of aan de bergen, en geen antwoord kan geven omdat ik niet de kans heb gehad om er heen te gaan?

De Middellandse Zee ligt op amper 62 kilometer afstand en in slechts twee uur kun je er zijn. Maar er zijn overal controleposten, en toen ik vorige maand als laatste redmiddel Israëlische toestemming probeerde te krijgen om mijn land te bezoeken, werd die afgewezen en uitgesteld naar een tijdstip waarop ik niet kon. Dit was een van de grootste teleurstellingen van mijn leven.

Is het geen gevolg van de bezetting dat elke buitenlander die ik ontmoet Jeruzalem en andere Palestijnse steden in de bezette gebieden heeft bezocht, zonder enige beperking, terwijl ik in mijn leven maar twee keer in Jeruzalem ben geweest, en dan alleen na toestemming van de Israëli’s?

Ik sprak met een vrouw die haar man 20 jaar geleden in Gaza ontmoette. Ze stemde in met een huwelijk en ze verhuisden naar zijn geboortestad Hebron, waar hij een huis voor hen bouwde. Een paar jaar later werd Gaza echter volledig afgesloten en er mochten geen Palestijnen meer in, zelfs niet als ze uit Gaza kwamen maar getrouwd waren met iemand uit een andere stad. Ze vertelde me dat haar broer, die pas acht jaar oud was toen ze Gaza verliet, nu 28 is en op het punt staat te trouwen. Ze heeft geprobeerd een vergunning te krijgen om Gaza voor één dag binnen te komen om de bruiloft van haar broer bij te wonen, omdat hij haar liefste broertje was, maar ze zal er waarschijnlijk niet bij kunnen zijn.

Het laatste verhaal in dit artikel, maar zeker niet het laatste in het leven van de Palestijnen, gaat over een vrouw die in het dorp Khalet al-Dhabe in Masafer Yatta/Heuvels van Zuid-Hebron woont. Het Israëlische leger heeft de sloop van het hele dorp bevolen op een nog nader te bepalen datum. De vrouw vertelde hoe ze op een nacht ziek werd en dat er vanwege de bezetting geen voertuigen het dorp in of uit mochten. Ze was genoodzaakt om drie uur op een ezel door een wildernis vol roofdieren te trekken om medische hulp te krijgen. Als er iets was gebeurd, was zou er niemand zijn geweest om haar te helpen.

Bezetting heeft niet alleen te maken met direct geweld, maar ook met de subtiele manieren waarop die ons dagelijks leven beïnvloedt en onze ambities beknot. Het maakt ons bang om ziek te worden zonder vrije dokterskeuze voor een behandeling of de mogelijkheid daar ook heen te gaan. We worden beroofd van de eenvoudigste levensbehoeften, zoals een functionele keuken of een dagje strand. De bezetting beperkt niet alleen de fysieke mobiliteit, maar ook de emotionele en mentale vrijheid door plafonds op te leggen aan de dromen en ambities van mensen. En terwijl de rest van de wereld zich ontwikkelt, zitten wij vast in een verwrongen tijd: we leven in grotten, verbergen ons voor de bezetting en gebruiken dieren om ons te verplaatsen.